Wśród najczęściej stosowanych metod leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu 2-3 st. wymienia się zabiegi z zastosowaniem syntetycznej taśmy – TOT i TVT. Obie procedury są do siebie bardzo podobne, a podstawowa różnica polega na umiejscowieniu cięć, przez które wyprowadzane są na zewnątrz końce podtrzymującej cewkę moczową taśmy.
W przypadku metody TVT cięcia przeprowadza się nad spojeniem łonowym, podczas gdy metoda TOT zakłada wyprowadzenie taśm przez nacięcia w pachwinach. Sam zabieg polega na wprowadzeniu metodą przezpochwową cienkiej, beznapięciowej polipropylenowej taśmy, którą następnie mocuje się w taki sposób, by dobrze podtrzymywała cewkę moczową od strony pochwy.
Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym dolędźwiowym a czas jego trwania to zazwyczaj około pół godziny. Charakteryzuje go niska inwazyjność i bardzo wysoka skuteczność: według dotychczasowych badań przekracza ona 90%. Ryzyko powikłań pooperacyjnych jest bardzo niewielkie – najczęstszym problemem zgłaszanym przez pacjentki są trudności z samodzielną mikcją (5% pacjentek). Wszczepiona taśma spełnia swoje zadanie co najmniej przez dziesięć lat, a w przypadku osłabienia mięśni i więzadeł wraz z wiekiem zabieg może być powtórzony. Po operacji pacjentkom zaleca się unikanie intensywnego wysiłku fizycznego przez około trzy miesiące.
